รายละเอียด : ทาสรักจอมทระนง

“ผมขอมอบตำแหน่งคู่นอนขาประจำให้แก่คุณ ‘เพียงคนเดียว’ จนกว่าผมหรือคุณจะเบื่อกันไปข้าง”
เขาต้องการให้เธอเป็นแค่นางบำเรอ... แต่เธอกลับต้องกลายเป็นแม่ของลูกเขาโดยไม่เจตนา?
‘ปานนภัส’ คือนางบำเรอจำยอมของเขา... มหาเศรษฐีหนุ่มจอมหยิ่งทระนง ผู้สืบสายเลือดราชสกุลแห่ง
ยุโรป เธอรักเขาด้วยหัวใจไม่ใช่เพราะปัจจัยอื่นๆ เช่น เงินทอง ชีวิตหรูหรา หรือแม้แต่เซ็กซ์ที่เต็มไปด้วย
ความดุเดือดเร่าร้อนน่าหลงใหล แต่ตอนนี้เมื่อเธอรู้ตัวว่า ‘กำลังตั้งครรภ์ลูกของเขา’ คำถามที่เกิดขึ้น
ในใจของหญิงสาวก็คือ เธอควรจะอยู่ที่นี่ต่อไป หรือควรจะหนีจากเขาไปเสีย? ในเมื่อเขาเองเป็นคน
กำหนด ‘กฎเหล็ก’ ข้อนี้เอาไว้ตั้งแต่แรก... เพราะสำหรับมหาเศรษฐีหนุ่มแล้วไม่มีที่ว่างในส่วนไหนของ
ชีวิตเขาที่จะต้อนรับนางบำเรอซึ่งปล่อยตัวให้ท้องอย่างเด็ดขาด 
ดังนั้นไม่ว่าจะหนีไปเองหรือรอให้เขาขับไล่ไสส่ง ผลลัพธ์ของมันก็ไม่แตกต่างอะไรกันเลย! 

‘เอเรียส คาเซโล’ คือเจ้าชายน้ำแข็งผู้เหี้ยมโหด 
และใช้ความเย็นชาเป็นเสมือนชุดสูทราคาแพงระยับของหลุยส์วิตตองสร้างเกราะป้องกันไม่ให้ศัตรูคนใด
ล่วงล้ำเข้ามาในจิตใจได้ เว้นเสียก็แต่เธอ... นักเรียนแพทย์สาวผู้ไม่เพียงแต่จะไม่ใช่ศัตรูธรรมดาๆ แล้ว
เธอยังเป็นบุคคลเดียวที่เป็นอันตรายต่อหัวใจของเขามากที่สุด ไม่ว่าจะในเวลาที่เขาและเธอเกิด
ความขัดแย้งกันเองอยู่บ่อยๆ แต่มันกลับทำให้เขาทั้ง ‘เกลียดชัง’ แต่ก็ ‘หลงใหล’ เธอไปด้วยในเวลา
เดียวกัน แต่อะไรก็ไม่สำคัญ ตราบใดที่ ‘ข้อตกลงทางธุรกิจเรือนร่าง’ ระหว่างเธอกับเขายังคงเดิม... 
ธุรกิจที่ปานนภัสมีหน้าที่เดียวจะต้องทำนั่นคือการใช้ความเร่าร้อนจากร่างกายเธอละลายเกราะน้ำแข็ง
ของเขาให้หมดไป แล้วครอบงำเขาด้วยเปลวไฟแห่งความปรารถนา...

“ท้องงั้นหรือ”
“ใช่ เมื่อไรที่คุณท้อง คุณจะสิ้นสุดหน้าที่การเป็นหมอส่วนตัวของผมทันที แต่ในระหว่างที่ยังไม่ท้อง 
คุณต้องทำทุกอย่างตามที่ผมต้องการ อยู่ที่นี่ ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด อยู่เพื่อรอให้ผมต้องการ
ที่จะใช้งานคุณ”
“อย่ามาพูดบ้าๆ นะ แบบนี้มันจะต่างอะไรจากโสเภณีกันเล่า อยู่ทั้งที่ไม่มีความหมาย คนรักก็ไม่ใช่ 
มีแค่ความสัมพันธ์ทางร่างกาย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อให้ตายก็อย่าหวังเลยว่าจะได้แอ้มฉันอีก!!”
“มั่นใจหรือยาหยี รู้ดีนี่นาว่าที่นี่มันที่ไหน ผมสามารถทำให้คุณกลายเป็นอะไรก็ได้ 
เท่าที่ใจผมต้องการ หากคุณไม่ดื้อ ทำตัวน่ารักว่าง่าย ดีไม่ดีผมอาจจะปล่อยคุณไป
ไวกว่าที่คิดไว้ก็ได้นะ หรือตัวคุณอยากจะออกไปจากที่นี่ทั้งที่มาอยู่ได้แค่ไม่กี่วัน 
ออกไปให้มันฉาวโฉ่ ว่าเป็นของเล่นของผมได้แค่วันสองวัน 
อย่างไหนมันน่าอับอายกว่ากันนะ”