ซีอิ๊วไม่เคยรู้สึกว่าการที่เขาพูดไม่เก่งและมีเพื่อนน้อยนิดจะเป็นปัญหาอะไรในชีวิตเพราะแค่เดินออกไปรอที่ป้ายรถเมล์ เขาก็จะได้เจอเค้กแล้วกลับบ้านไปใช้เวลาร่วมกันตามลำพัง ซีอิ๊วคิดอยู่เสมอว่าต่อให้คนทั้งโลกไม่เห็นเขาเลยก็ไม่เป็นไร แค่มีเค้กอยู่ข้างๆ ก็พอแต่ดูเหมือนว่าคนบนฟ้าจะต้องการทดสอบซีอิ๊ว ถึงได้ค่อยๆ ดึงเค้กให้ออกห่างไปทีละนิด จากเดิมที่เคยนอนคุยเล่นจนหลับไปทุกคืนก็กลายเป็นว่ามีเพียงซีอิ๊วคนเดียวที่นอนอยู่บนเตียง ส่วนเค้กนั้นยืนคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ที่ระเบียง ซีอิ๊วสัมผัสได้ถึงสัญญาณเตือนภัยที่ดังวิ้งๆ อยู่ในหัวร้องบอกว่าเซฟโซนเพียงหนึ่งเดียวของซีอิ๊ว กำลังจะกลายเป็นพื้นที่สาธารณะที่เขาไม่สามารถครอบครองไว้เพียงคนเดียวได้อีกต่อไป และนั่นก็ไม่ต่างอะไรกับการที่โลกทั้งใบถล่มลงมาตรงหน้าเลยสักนิด