เรื่องราวของ "คูณป้าใหญ่"แห่งตระกูล "เชิญอิสราชัย"...เพราะเหตุใดเธอจึงสามารถยึดกุมอำนาจของครอบครัวมาไว้ได้ในมือ ทั้งที่เธอเป็นหญิงใน เรื่องราวแบบไหนที่หล่อหลอมเธอให้เป็นในแบบที่เป็น

หญิงสาวก้าวออกจากบ้าน...ครั้งนี้เป็นครั้งแรกนับจากเกิดเรื่องที่เธอสามารถหยุดยืนมองซุ้มประตูหน้าบ้านได้...ซุ้มประตูซึ่งประกอบด้วยไม้ฉลุเป็นลวดลายเถาไม้เลื้อย มีทั้งดอก ใบและกิ่งก้านอันคดโค้งงดงาม สอดรับกับเถาชมนาดที่ออกดอกพราวพาดพันอยู่ด้านหลัง
แม้ร่องรอยโลหิตที่สาดกระจายเต็มไปทั่วทั้งบริเวณนั้นจะยังปรากฏชัดอยู่ในความทรงจำ หากวันนี้ความหวั่นไหว ทั้งโศกเศร้าและหวาดกลัวก็ไม่เหลือรอยอีกแล้ว มีแต่ความแน่วนิ่ง เยือกเย็น...ความ‘รู้’ว่าต้องทำ ในสิ่งที่ต้องทำ!
มันคงเป็นกฎ เมื่อคราบโลหิตที่นี่ถูกชำระล้างมันก็จะต้องไปหลั่งรินจนสาสม ณ ที่อีกแห่งหนึ่ง
ซุ้มประตูหน้าบ้านหลังงามวันนี้ไม่เปื้อนเลือด ทว่า มือของเธอเล่าเปื้อนเลือดหรือไม่?
หญิงสาวยกมืออันประกอบด้วยนิ้วเรียวตรง เล็บทุกเล็บเป็นสีชมพูมันวาวด้วยสุขภาพสมบูรณ์ของตนเองขึ้นมาดู...ท่ามกลางแสงอรุณระเรื่อ มือทั้งคู่มั่นคงอย่างที่ควรเป็น
ไม่! มันยังสะอาดผ่องแผ้ว! เลือดที่หลั่งรินมากมายนั้นมิได้มาจากสองมือนี้แม้สักหยด หากสิ่งที่เธอทำไปแล้ว และตั้งใจ...ตัดสินใจ...แน่วแน่ ว่าต้องทำต่อไป
...จะเปลี่ยนแปลงเธอไปตลอดกาล!