ประวัตินักเขียน

ชื่อ : อาทิชา ตันธนวิกรัย

นามปากกา : อาทิชา (นานา)

# จุดกำเนิดของนามปากกามาจากหนใด

นามปากกา ‘นานา’ มาจากชื่อตัวละครตอนที่ทำธีสิสละครเวทีส่งก่อนจบการศึกษาค่ะ เป็นตัวละครที่มีพลัง มีไฟ เข้มแข็ง แต่ว่าแฝงความอ่อนหวานไปด้วย ซึ่งสิ่งนี้แหละที่ฉันคิดว่าสำคัญมากสำหรับนวนิยายรัก (แต่ในเรื่องนั้นเธอไม่ได้เป็นนักเขียนนิยายสักหน่อย แป่ววว)

# ล้วงลับชีวิตส่วนตัว(สักนิด)...ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่คะ

เล่นเฟซบุ๊คเป็นอาชีพหลัก เขียนบทโทรทัศน์เป็นอาชีพเสริม (ซึ่งที่จริงต้องสลับกัน)

# เดินทางมาสู่วังวนของคนช่างฝันได้อย่างไรคะ

สำหรับการมาเขียนนวนิยายเนี่ยก็เรียกได้ว่ามาจากโครงการแจ่มใสอวอร์ดเลยค่ะ แต่ก่อนหน้านี้ก็วนอยู่ในวงการนักเขียนอยู่ก่อนแล้ว คือตอนเรียนอยู่ก็เขียนรูป เขียนการ์ตูน เขียนบทละครเวที เขียนนิยาย เขียนบทภาพยนตร์ขนาดสั้น พอจบมาก็เขียนบทซิทคอม ตอนนี้ก็เขียนบทละครโทรทัศน์ แล้วก็เขียนนวนิยาย เรียกได้ว่าชีวิตนี้เอาแต่เขียน ทำอย่างอื่นไม่เป็นเลย

# นักเขียนที่ชอบ หนังสือที่ใช่ ขอแบบโดนใจ 3เล่มค่า

ปลื้ม อาจารย์ ไอ ยาซาวะ มากๆ ซึ่งเธอเป็นนักเขียนการ์ตูนไม่ใช่นักเขียนนิยายแต่อย่างใด (อ้าว) เรื่องที่ชอบที่สุดของเธอก็เรื่องนานะนี่แหละค่ะ แต่ที่จริงแล้วชอบทุกเล่มที่เป็นของเธอเพราะรักสไตล์ของเธอมากจริงๆ

สิ่งที่น่าตกใจมากก็คือนิยายในบ้านของฉันมีแต่นิยายสืบสวนสอบสวน ฆาตกรรม และฆ่ากันตาย ! และเป็นหนังสือแปลซะส่วนมาก นวนิยายไทยมีเล็กน้อย และไม่มีนิยายรักซะด้วย (ฮ่าๆ) อย่างไรก็ตาม ฉันมักไม่แตะนวนิยายเหล่านี้ เพราะพอเห็นตัวหนังสือเยอะๆ ศัพท์หรูๆ ยากๆ ก็เป็นอันต้องมึนทุกครั้งไป จนรู้สึกว่าชาตินี้เขียนนิยายไม่ได้แน่นอน เพราะศัพท์ดีๆ คำสวยๆ แบบนั้น คนบ้านๆ อย่างฉันนี่สู้ไม่ไหว จนกระทั่งเมื่อสองปีก่อนมาค้นพบนิยายที่เรียกกันว่า ชิคลิต นี่แหละค่ะ ถึงรู้สึกว่า ‘ใช่เลย’ เพราะเป็นนวนิยายที่สำนวนการเขียนง่าย มีสไตล์ เป็นกันเอง สนุก และอร่อยดีแท้ ซึ่งเรื่องแรกที่ทำให้ประทับใจมากและจนบัดนี้ก็ยังนึกถึงก็คือ Do you remember the first time? 

ส่วนอีกเรื่องที่ไม่ใช่ชิคลิต แต่สร้างความประทับใจที่สุด และขอยกให้เป็นนวนิยายที่ละเมียดละไม ลึกซึ้ง และคลาสสิคเอาเสียมากๆ ก็คือ Daddy long leg (เพิ่งได้อ่านเมื่อปีที่แล้วหลังจากที่เค้าฮิตกันมาหลายสิบปี ให้ตายเหอะ เต่าได้อีก)

# ถ้าหากมีปาฏิหาริย์หนึ่งข้อ...สาธุ...จะขออะไร

ขอให้ทุกคนสุขภาพแข็งแรง เพี้ยงงงงง

# พระเอกในเรื่องใดของตัวเองที่คิดว่าตรงสเป็กที่ซู๊ดดด เพราะอะไร

เขียนมาสองเรื่องเองอ่ะ > _ < ซึ่งถ้าเทียบแล้วล่ะก็ ถ้าให้เลือกอยู่ด้วย ขออยู่กับตาวอลเธ่ แต่ถ้าให้เลือกควง ขอควงบิ๊กฟุต (เอ๊ะ ยังไง?) สรุปตามตรงคือ ขอสองได้ไหม

#ตัวละครไหนในเรื่องของตัวเองที่แสนจะไม๊ชอบ ไม่ชอบ แต่ก็ยังเขียนออกมาได้ เพราะอะไร

ก็นะ.. เขียนมาก็ใช่ว่าจะเยอะ แถมตัวละครแต่ละเรื่องก็นิดเดียว ตัวร้ายก็มีแค่ตัวเดียวด้วย เพราะงั้นตอบได้คนเดียว คือตาพี่ธี ซึ่งก็นั่นแหละค่ะ ฝังใจกับคนประเภทขี้จุ๊เบ๊เบ๋มากมาย ที่เขียนได้เนี่ยเพราะอยากให้ทุกคนรู้ไว้ว่าคนประเภทนี้มีอยู่เกลื่อนเมืองนะ ไม่ใช่ว่าตัวละครจะเด้งมาจากหนังสือหรอกนะคะ แต่ตัวคนต่างหากที่เด้งลงไปอยู่ในนั้น ! และเดี๋ยวคนอีกหลายประเภทก็จะเด้งลงไปอยู่ในเล่มต่อๆ ไปเหมือนกัน (น่ากลัวไหม?)

# ก็อกๆ มีใครมาเคาะประตูหัวใจหรือยังจ๊ะ

จะเคาะเลยไหมล่ะคะ?

#ถ้าอย่างนั้นลองบอกนิยามความรักในแบบฉบับสีส้มหน่อยสิคะ

จริงจัง จริงใจ ไม่ไก่กา

#แง้มนิดๆ สำหรับเคล็ดลับในการเขียนนิยายให้สนุกในแบบฉบับของตัวเองค่ะ

เป็นตัวของตัวเอง คิดอะไรเขียนอย่างนั้น มีอารมณ์ขัน มีสไตล์ ไม่เฟค และบางทีก็ต้องลองเจ็บเพื่อจะเก็บมาเขียน (ซึ่งบางทีก็ไม่ได้อยากลองเลยนะ แต่ถ้ามันต้องเจ็บก็ต้องขอเก็บมากอบโกย)

#สุดท้ายนี้...อยากฝากฝังอะไรไว้ในอ้อมอกอ้อมใจคนอ่านบ้างคะ

อยากขอบคุณทุกๆ คนที่สนับสนุนผลงาน ขอบคุณทุกคำติชม และขอบคุณทุกกำลังใจมากๆ เลยค่ะ จะสัญญาด้วยเกียรติของเนตรนารีหมู่นกยูง (ห๊ะ?) ว่าจะสร้างสรรค์ผลงานให้ดีที่สุดในทุกๆ ตัวอักษร จะนำความสนุกสนานมาฝากทุกคนได้อย่างเต็มที่ จะคั้นทุกอารมณ์ความรู้สึกออกมาจากหัวใจจริงๆ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะทำให้คุณผู้อ่านทุกคนมีมุมมองความรักที่ผลิบานอยู่ในหัวใจเพิ่มมากขึ้นในทุกครั้งนะคะ

สุดท้ายก็ขอฝากคุณๆ ทุกคนให้ช่วยติดตามผลงาน และอยู่เป็นเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ กันแบบนี้เรื่อยไปนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ